Rozdział 6

Andy Biersack 

  Mam dość. Mam dość swojego życia. Powinienem się cieszyć, że dano mi szansę, że chwilowo jestem w moim wymarzonym mieście, a ja się mazgaję zamknięty w pokoju. Jak z niego wyjdę, to pewnie Jake mi coś powie, a ja nie będę umiał odpowiedzieć i będzie chwila ciszy. Nagle zaburczało mi w brzuchu. Kurde, dlaczego teraz? Naprawdę byłem głodny. W końcu odważyłem się wyjść z pokoju. Otworzyłem drzwi i skierowałem się w stronę kuchni. Zauważyłem tam gitarzystę siedzącego na krześle przy stole. Był zamyślony. Wykorzystałem to i bez słowa podszedłem do lodówki by wyciągnąć z niej jakiś jogurt. wtedy on zapytał:

-Mam odwołać spotkanie?-tak zwyczajnie, bez żadnych emocji 

-Nie-odpowiedziałem i sięgnąłem po łyżeczkę, również obojętnie

-Czyli oznacza to, że na nie pójdziesz?-popatrzył się na mnie

-Pójdę-po tych słowach chciałem pójść od mojego pokoju, lecz Jake złapał mnie za nadgarstek. Ciągnął mnie za niego bez słowa i kazał usiąść na kanapie w salonie.

-Chcesz znać prawdę?-po raz kolejny popatrzył się na mnie. Jego wzrok był błagający i trochę taki jakby, przestraszony

-O czym?-zdziwiłem się

-Chcesz czy nie?

Nic nie odpowiedziałem. Pokiwałem tylko głową na znak, że chcę.

-Myślisz, że twoje życie jest ciężkie i, że nic o tym nie wiem? Naprawdę?-tu jego głos się zatrzymał-Uwierz mi, wiem coś o tym. Sam to przeżywałem, w dodatku rodzice nie popierali mojego stylu i całego mnie. Twoi chociaż to akceptują. Ale patrz, żyję. Wiesz czemu? Bo się tym nie przejmowałem. Wyśmiewaniem, złą opinią o mnie. Znaczy, o moim wyglądzie-w tej chwili na chwile przestał mówić-Wyprowadziłem się do twojego rodzinnego miasta. I tam zostałem, ponieważ udało mi się rozpocząć nowe, lepsze życie. Miałem tak jak ty. I tyle Ci powiem, szczegóły może w bliskim czasie. 

-Nie wiedziałem...-nie mogłem uwierzyć, że Jake miał kiedyś źle. Cały czas mi się wydawało, że miał szczęśliwe dzieciństwo...-Mogę już iść?

-Możesz-odrzekł-Ale przyjdź o 12:00, bo musimy wtedy wyjechać.

Bez słowa odszedłem do mojego pokoju i tam jeszcze przećwiczyłem "Knives and Pens". 

Juliet Ferguson 

 
Nie wiedziałam, gdzie i po co jadę z Jeremy'm. Czego on ode mnie chce? Przecież oddałam mu kasę tydzień temu, więc nie mam pojęcia o co mu chodzi. Do tej pory jechaliśmy bez słowa, jednak teraz postanowiłam się odezwać:

-Gdzie mnie wieziesz Emu?-wiedziałam, że nie lubi tego przezwiska, dlatego go użyłam. Lubię go wkurzać, nie moja wina.

-Przestań z tym Emu! 

-Gdzie mnie wieziesz Jeremy?-spytałam ponownie

-Zobaczysz-odparł

-No kurwa!-wkurzyłam się-A ile jeszcze będziemy jechać?

-Czekaj

-ILE JESZCZE BĘDZIEMY JECHAĆ?!-wydarłam się

-Już jesteśmy.

Gdy zaparkował, wysiadłam i zmierzyłam wzrokiem okolicę. Od razu ją poznałam.

-Ale to przecież twój blok!-zauważyłam-co ja tu robię? 

-Juju, nie denerwuj się, tylko chodź za mną.

Zrobiłam tak, jak chciał. Gdy już doszliśmy, mój brat otworzył drzwi i krzyknął:

-Andyyyyyyyy!-nie wiedziałam kto to jest. Może wyrwał jakąś dupę? Tylko po co miałby mi ją przedstawiać?

W tej chwili z jednego pokoju wyszedł jakiś chłopak, na oko w moim wieku. Był ubrany w bluzkę z Metallicą (Ma u mnie plusa). Widać było, że farbowany. 

-To jest Juliet, moja siostra-wskazał na mnie. Co ja kurwa za dziwkę mam mu robić czy co?!

~~~

Chciałam jeszcze coś napisać, ale zrezygnowałam. Macie Juliet i w tym opowiadaniu będzie wieku Andy'ego oraz siostrą Jinxxa. Zapraszam do zakładki bohaterowie!

Rozdział dedykowany Wiktorii. Żebyś mi idiotko jadła i przestała myśleć o sobie źle. I nigdy nie miała myśli samobójczych (tak na przyszłość)...